Play-in 2015

Het is 15 april, een mooie woensdagmorgen en in het Montfortcollege te Rotselaar wordt iedereen stilletjes aan wakker. Aan de ontbijttafel stijgt de spanning lichtjes. Zodra er is ontbeten, trekken de monitoren hun fastfoodpakken aan en maken ze zich klaar om de eerste play-inners te ontvangen. De muziek wordt verdeeld over de verschillende stoelen en stilletjes aan komen de eerste muzikanten aan. Sommigen hebben hun verkleedkleren al aan, anderen trekken deze aan wanneer ze zich geïnstalleerd hebben.

Na rond half tien verzamelen de zuivelproductjes ( de jongsten), de groenten en het fruit (de al iets ouderen), de dranken ( +16), het fastfood (de monitoren) en de koks (dirigenten) zich in de sporthal voor de verwelkoming en de verdeling van de partituren. Wanneer iedereen zijn stoel gevonden heeft, weerklinken de eerste noten op het domein van het Montfortcollege. De eerste werken worden doorgelezen, waarbij hier en daar al eens iets wordt hernomen. Na de eerste pauze hoor je al verschillende grommende geluiden, de muzikanten krijgen honger.

Al vanaf de eerste dag doet de keukenploeg er alles aan om de honger van de muzikanten te stillen. Er wordt ‘s middags steak stroganov voorgeschoteld en weldra vult de eetzaal zich met tevreden gezichten. Veel pauze krijgen de muzikanten niet want al snel zitten ze weer aan de pupiter en wordt hard gewerkt aan de muziek. De repetities verlopen vlot, ook al worden er hier en daar wel eens en foute noten geblazen.

’s Avonds wordt de honger van elke muzikant gestild met lekker pannenkoeken. De sfeer in de eetzaal krijgt een hoogtepunt wanneer de ‘slachtoffers’ van de ja-fluit, een liedje zingen. Hier moet een woordje uitleg bij. Woensdag-morgen werden er twee fluitjes uitgedeeld. Deze fluitjes werden doorgegeven als er iemand “ja” zei in het bijzijn van de mensen die een fluitje hadden. Dit zorgde uiteraard voor hilarische momenten. Degenen die bij een maaltijd een fluitje op zak hadden, moesten een liedje zingen, weliswaar met de hulp van iedereen.

Na een tof avondspel kruipen de kleintjes onder de wol en maakt de rest zich klaar voor een groots avondspel, “Diner by night”. Verdeeld in verschillende groepen, wordt ieders brein op de proef gesteld door zoeken van een tactiek om andermans kamp binnen te dringen en vervolgens een reeks van cijfers en letters te onthouden. Natuurlijk gebeurt dit niet zonder het eigen kamp te verdedigen met iets dat met eten te maken heeft. Na afloop keren de muzikanten, al dan niet helemaal onder bloem, terug naar de bar om gezellig terug te blikken op de eerste geslaagde dag.

’s Ochtends ontbreken er enkelingen aan de ontbijttafel (de avond was voor sommigen een beetje te tof), maar met de eerste repetitie zit iedereen terug op zijn vaste stek. Er wordt weer hard gewerkt en al snel wordt er verdiend gepauzeerd en wordt er verteld over de eerste toffe dag. ’s Middags mogen we genieten van videe met kroketjes en wordt er na een kleine pauze, een groot massaspel gespeeld op het voetbal plein. Na ongeveer twee uur, is het tijd om terug te beginnen repeteren.

Er wordt hard gewerkt om daarna verdiend pizzabaguettes op te peuzelen. Na het avondmaal wordt er gevist, gepingpongd of gewoon gezellig gepraat, in afwachting tot de Grote Eetkwis. Wanneer het uiteindelijk zover is worden er twaalf groepen gemaakt en als snel is de strijd-lust in iedere muzikant naar boven gekomen en wordt er hevig gekwist om punten/seconden te sprokkelen. Deze seconden zijn zeer belangrijk aangezien elk team deze seconden moet gebruiken om zoveel mogelijk eten naar binnen te steken. Op het einde van de quiz wordt er een hele knoflook uitgedeeld aan het team van Kristof Helsen, omdat zij in het bezit zijn van “de wasknijper” (rode draad van het spel). Met veel “plezier” beginnen zij de look op te eten terwijl er nog teams strijden om te eerste plaats.

De quiz loopt ten einde en de kleinsten mogen weer gaan slapen. De rest begeeft zich naar de bar waar er stevig wordt gezongen en gedanst met heel de groep. Na de karaoke kruipen de -16-jarigen in hun bed en bereiden de +16-jarigen zich voor om weer luidkeels te kunnen zingen op daaropvolgende cantus. De cantus, geleid door praeses Flore, is plezant en iedereen zingt luidkeels bekende liederen mee. Het tafelbier vloeit rijkelijk en dus moet de bier-knecht hard werken om de dorstigen te laven (de bierknecht was een repetitie overgeslagen en dit was zijn “straf”). Na een lange cantus kruipen er sommigen al onder de wol terwijl anderen overschakelen op echt bier, of iets anders, nog steeds luidkeels zingend. De ene kruipt al wat later onder de dekens dan de andere, maar uiteindelijk ligt iedereen in de maat te snurken, sommigen in forte, anderen in piano.

De volgend ochtend zit iedereen, met enkele uitzonderingen, fris aan tafel in de eetzaal. De laatste repetities beginnen dus wordt er nog stevig doorgewerkt. Hier en daar wordt al eens gerust om de lippen te sparen voor het concert. Tegen de avond hangt er spanning in de lucht want iedereen wil natuurlijk een goed concert spelen.

Voor het concert wordt de jaarlijkse groepsfoto genomen en ook dit jaar moeten we wachten op de laatkomers. Na een enkele minuten als een lachend standbeeld te poseren, zetten de bengels van het jeugdorkest zich op het podium en zoekt het publiek zijn plaatsje in de zaal. Om half acht kan het concert beginnen.

De jongsten geven alles wat ze kunnen en brengen leuke stukjes die afwisselend door verschillende secties worden voorgesteld. Na het korte concertje van de jongsten, nemen de grotere muzikant plaats op het podium. De stress bereikt nu zijn hoogtepunt. Lore bijt als kokkin de spits af met Tequila en het concert is begonnen. Iedereen geeft het beste van zichzelf. De verschillende solisten doen het uitstekend en het publiek geniet van de muziek. Uiteraard wordt er een bisnummer gevraagd en opnieuw klinken de tonen van Tequila door de zaal.

Na een daverend applaus en enkele bedankingen is het tijd om op te ruimen en in de bar gezellig een pintje te gaan drinken. Voor een laatste keer dit jaar halen we moppen van de voorbije dagen naar boven en genieten we nog van het moment waarbij we met onze playin-vrienden staan te praten. Op weg naar huis kan iedere deelnemer terugblikken op een geslaagde, zeventiende editie.

Tars.

Bekijk hier alle inschrijvingen, foto's, muziekopnames enzovoort.